Over Liz
Liz Weima
Wat bijzonder dat ik wat meer over mezelf mag vertellen.
Ik stel mezelf graag aan je voor door een aantal gebeurtenissen met je te delen die voor mij heel belangrijk zijn geweest en me maken tot de coach die ik vandaag de dag ben.
In mijn zoektocht naar een leven dat mij echt diep vervuld, heb ik al best wat ‘oh, dit is spannend!’ momenten overwonnen. Er zijn veel momenten geweest waarop ik voor de keuze stond: ga ik voor de makkelijke en vertrouwde weg? Of spring ik in het diepe? Als zo als je zo zal gaan lezen, spring ik graag in het diepe. Ja, soms met knikkende knieën, maar ik ga wel!
‘Volgens mij kán het anders…?’
Hi, ik ben Liz en ik ben altijd opzoek naar manieren om het leven nog mooier te maken. Hierin ben ik niet bang om een onbekend pad te bewandelen. In het leven doen we dingen al snel ‘omdat het zo hoort’, of ‘omdat iedereen het zo doet en we het zo altijd gedaan hebben’, maar ik ben juist nieuwsgierig wat er ontstaat als we de gebaande paden loslaten.
Er zijn nog zó veel meer prachtige routes om te bewandelen, waarom lopen we dan allemaal over datzelfde pad? En wie zegt dat dat ene pad naar de mooiste plek leidt? Misschien kom je via een andere route nog op een veel bijzonderdere plek, zo mooi als dat je niet had kunnen dromen.
Naar die plek, daar wandel ik naartoe.
Als klein meisje voelde ik al vaak dat ik dingen anders wilde doen. Ik zag hoe we met zijn alle naar school gingen en vroeg mezelf af: kan dit niet véél leuker? Kunnen we het leren niet anders inrichten? Kunnen we niet meer ervaren en doen, in plaats van uit boeken leren?
Ik begreep het niet, werd niet begrepen en was niet gelukkig in het schoolsysteem. De docenten vonden me maar een lastige leerling ?.
Het was niet zo dat ik een hekel had aan leren. Ik kon me alleen niet zo vinden in de manier waarop het ‘moest’.
Als kind leefde ik op als ik weer een nieuwe sport mocht gaan proberen. Turnen, zwemmen, basketbal, hockey, ballet; ik leerde juist heel graag nieuwe dingen. Maar tijdens het naar school gaan hoorde ik vaak: ‘Liz, zo hebben we het altijd gedaan, dus dit is hoe we het doen’. Ik denk dat het daar allemaal begon…
Waar was ík?
Als volwassene voelde ik me nooit echt helemaal in het systeem passen. Ik kon toen de vinger nog niet op de zere plek leggen. Iedereen vond het zo normaal: afstuderen, relatie, een goede baan, carrière maken, trouwen, kinderen. Ik deed braaf mee; ik trouwde en kreeg twee fantastische zonen, maar ik voelde wel een bepaalde onvrede. Is dit nou mijn leven?
Zou het niet spannender en leuker mogen zijn? Als moeder en partner merkte ik dat ik vooral die twee rollen vervulde. Ik leefde voor iedereen, maar waar was de ruimte voor mezelf gebleven? Waar waren mijn passies? Mijn dromen?
Ik besefte me pas echt hoe vast ik zat in ‘de molen van het leven’ toen ik me volledig ondergeschikt maakte in het huwelijk en zonder enige onderlinge communicatie op een heel vervelende manier uit elkaar groeiden en gingen scheiden.
Dit was het moment dat ik heel sterk voelde: dit gaat me nooit meer gebeuren. Ik ga de regie over mijn eigen leven terugnemen. “Twee scheiden, twee schuld,” dat besefte ik me ook maar al te goed. Dus het werd tijd mezelf eens goed in de spiegel te kijken.
Na de scheiding ben ik aan de slag gegaan met allerlei coaches en opleidingen om mezelf beter te leren kennen. “Trek de beerput maar open”, zei ik tegen mijn coaches.
Dat heb ik geweten!
Overtuigingen van anderen…
Ik had er nog nooit zo bij stilgestaan, maar in deze periode kwam ik er achter hoe veel conditioneringen en overtuigingen van anderen ik met me meenam. En hoeveel invloed dit had op hoe ik mijn leven leefde. Ik ontdekte dat ik het me vooral heel erg aantrok wat anderen van me vonden en dat dat reden was om maar braaf ‘het leven’ te leven, zonder echt voor mezelf te kiezen.
Wat zou men van me denken als ik eens een week alleen op vakantie zou gaan? Of als ik een bedrijf op zou zetten? Als ik succesvol zou worden of als ik mijn motorrijbewijs zou halen? Inmiddels kan ik al deze checkboxen gelukkig afvinken, maar dat vroeg wel om keer op keer uit mijn comfortzone te stappen.
‘Burlesque, dat moet je eens doen!’
‘Liz, weet je wat goed voor je zou zijn? Burlesque!’ zei een van mijn coaches. Dat triggerde een hoop oude conditioneringen, vooral die van mijn moeder ?. Ik hoorde haar stem al in mijn hoofd: “Je gaat als volwassen vrouw toch niet sexy staan dansen? En al helemaal niet voor mannen. Wat ordinair?!”
Maar juist wanneer ik voel dat het spannend is, dan spring ik.
Om mezelf een completer mens te maken. En het werd ondertussen wel eens tijd om die vrouwelijkheid in mij meer (of bedoel ik: weer) aan te spreken. Dus schreef ik me in voor een beginnerscursus burlesque. Vér buiten mijn comfortzone.
Ik weet nog goed dat de lerares op een avond vroeg: ‘wie van jullie dames wil er in de show een solo dans doen?’ En ik stak nog voordat ik er over na kon denken mijn vinger op. Je kan je vast voorstellen hoe spannend en eng dit was en dat ik meteen allerlei dingen dacht als: ‘als de foto’s maar niet op Facebook komen te staan en men me maar niet gaat herkennen!’.
Maar wauw! Dit was een van de beste dingen die ik had kunnen doen. Ik voelde me weer vrouwelijk, sensueel. Ik voelde me sterk, zacht en wist: zó vrouwelijk hoor ik me altijd te voelen. Ik neem geen genoegen meer met minder dan dit.
Waarom deel ik dit allemaal met je?
Er zijn nog een hoop anekdotes meer die ik maar wat graag met je deel. Vraag me eens over mijn solo reis naar Marokko waar ik liters water binnenkreeg en besefte dat kitesurfen écht mijn ding niet is. Ik geloof dat wanneer we ons eigen pad durven te kiezen, we allemaal ons droomleven kunnen leven. Ik noem mezelf niet voor niks Dreamlife designer ;). Na alle ervaringen met mijn eigen coaches ontdekte ik zelf ook het coachvak. Ik ben zó dankbaar wanneer ik vrouwen kan helpen om voor zichzelf te kiezen, om hun dromen waar te maken en echt te leven.
Wanneer jij gaat doen waar jij altijd al van gedroomd hebt, dat wat jij altijd al wilde, dan trek ik een fles bubbels open – wel alcohol vrije 😉 – . In mijn werk hoor ik veel terug hoe dankbaar het voelt wanneer je voor jezelf durft te kiezen, alsof je jezelf te kort deed toen je dit nog niet deed. Wanneer je jezelf op de eerste plaats zet, is dit voor iedereen beter! Ja, ook als je nu meteen denkt: ‘en mijn kinderen dan? Ben ik dan nog wel een goede moeder?’ Ook dat is weer zo’n typische conditionering.
Ik help je graag om hier los van te komen en leef je voor hoe je telkens weer uit je comfortzone stapt. Nee, je hoeft van mij niet op burlesque, of een motorrijbewijs te halen, we zoeken naar jouw manier om je leven nog veel mooier te maken, nog meer JOU, minder bepaald door oude angsten & conditioneringen die je tegenhouden om voor jezelf te kiezen.
Zullen we eens gezellig bellen met elkaar?